Η ολομέτωπη επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου στην κοινωνία δε θα μπορούσε να αφήσει ανέγγιχτο τον κλάδο της εκπαίδευσης. Μετά τη συγχώνευση-κατάργηση σχολείων και σχολών ήρθε το αποκορύφωμα με την κυβέρνηση, αυτή τη φορά, να βάζει στο στόχαστρό της τους καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μειώσεις μισθών, χιλιάδες απολύσεις, κατάργηση προσλήψεων με εξαίρεση ωρομίσθιους, που θα πληρώνονται με 200 ως 300 ευρώ το μήνα είναι μόνο μερικά από τα μέτρα που προωθούνται προκειμένου να ολοκληρωθεί η προσαρμογή του κλάδου των καθηγητών στο νέο, απάνθρωπο εργασιακό τοπίο που οικοδομείται.
Παρά τη λογική που προωθείται πως όλα αυτά αφορούν μόνο τους καθηγητές προκειμένου να ενισχυθεί η αντίληψη πως τα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται με αυτά των μαθητών, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ο όρος της δημόσιας παιδείας παύει όλο και περισσότερο να ισχύει. Οι παροχές στους μαθητές συρρικνώνονται (ανεπάρκεια χορήγησης βιβλίων, τάξεις χωρίς θέρμανση κ.α.) ενώ η εκπαίδευση γίνεται ένα πεδίο που χωρίζει τους μαθητές σε προνομιούχους και μη. Όσοι έχουν λεφτά για φροντιστήρια, όσοι έχουν τη δυνατότητα να νοικιάσουν σπίτια μακριά από την περιοχή τους είναι αυτοί που θα έχουν πρόσβαση στο «όνειρο της ακαδημαϊκής μόρφωσης» και του «λαμπρού εργασιακού μέλλοντος». Όλοι οι υπόλοιποι απλά θα αποκλειστούν. Όμως, αλήθεια, για ποια ακριβώς μόρφωση μιλάμε, όταν η εκπαίδευση είναι μια στείρα διαδικασία; Για ποιο εργασιακό μέλλον, όταν η ανεργία έχει φτάσει σε τεράστια ποσοστά και τα εργασιακά δικαιώματα έχουν πάει περίπατο; Οι μαθητές και οι φοιτητές είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα. Αυτοί που θα δουλεύουν με μισθούς πείνας. Συνεπώς, όσα επιβάλλονται σήμερα στους καθηγητές, θα αφορούν αύριο τους σημερινούς μαθητές. Όσοι εναντιώνονται στη διάθεση των καθηγητών για αγώνα ώστε να μη χαθούν οι πανελλήνιες για τα παιδιά, ξεχνάνε το τι συνθήκες θα βρουν μπροστά τους όταν μπουν στην παραγωγική διαδικασία.
Μπροστά στην πιθανότητα απεργίας των καθηγητών, η κυβέρνηση απάντησε με το μέτρο της επίταξης. Χιλιάδες καθηγητές υποχρεώνονται δια νόμου να δουλέψουν ακόμα και αν οι ίδιοι θέλουν να απεργήσουν. Το μέτρο της επίταξης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια απεργία, δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται. Μέσα σε λιγότερο από πέντε μήνες με τον ίδιο τρόπο καταστάλθηκε η απεργία των εργαζόμενων του Μετρό και αυτή των ναυτεργατών. Είναι όμως η πρώτη φορά που η επίταξη εφαρμόζεται για έναν κλάδο που ακόμα δεν έχει απεργήσει. Η κυβέρνηση τους επίταξε προληπτικά, πριν καλά-καλά αυτοί ξεκινήσουν τον αγώνα τους. Όλα αυτά φανερώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως το δικαίωμα στην απεργία έχει καταργηθεί. Ο συνδικαλισμός κηρύττεται ουσιαστικά παράνομος. Κάθε αγώνας καταστέλλεται με απολύσεις, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις. Το σύστημα θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία υπάκουων υπηκόων, όπου κανείς δε θα σηκώνει κεφάλι.
Για το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε όμως, η ευθύνη δε βρίσκεται μόνο στις διαθέσεις της εξουσίας, αλλά και στις ανεπάρκειες των συνδικαλιστικών μας δομών. Για χρόνια ανεχτήκαμε τη λογική του συντεχνιακού συνδικαλισμού, της γραφειοκρατίας και της κομματικής καθοδήγησης. Για χρόνια αφήσαμε το συνδικαλισμό στα χέρια άλλων, δεν επιδιώξαμε να τον πάρουμε στα χέρια μας. Σήμερα, τα αποτελέσματα αυτής της ανοχής φαίνονται στα αδιέξοδα, που έχει βρεθεί ο αγώνας των καθηγητών. Στα πλαίσια ενός κατακερματισμένου κοινωνικού κινήματος, χωρίς ίχνος σύνδεσης ανάμεσα στις επιμέρους διεκδικήσεις, κανένας αγώνας δεν μπορεί να συγκρουστεί αποτελεσματικά με την εξουσία. Αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε την αναγκαία αντεπίθεση στην επίθεση που μας κάνουν, όλα αυτά πρέπει να τα αλλάξουμε…
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο δημόσιος υπάλληλος δεν είναι ανεξάρτητα από αυτά που αντιμετωπίζει ο ιδιωτικός. Οι ντόπιοι και οι μετανάστες εργάτες, οι καθηγητές και οι μαθητές δεν έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Δεχόμαστε όλοι μαζί μια βάναυση επίθεση από το Κράτος και το Κεφάλαιο και όλοι μαζί πρέπει να την αποκρούσουμε. Να συλλογικοποιηθούμε μακριά από τους ψεύτικους διαχωρισμούς που μας επιβάλλουν, να διευρύνουμε κοινωνικά τις αντιστάσεις μας, να οργανώσουμε τις κοινές μας ανάγκες ενάντια στα ατομικά μικροσυμφέροντά μας. Ενάντια στη συναίνεση και τον ανταγωνισμό να ορθώσουμε την ταξική μας αλληλεγγύη. Κανένας νόμος και κανένα κρατικό μέτρο δεν πρόκειται να μας νικήσουν αν είμαστε οργανωμένοι και ενωμένοι.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ & ΠΕΜΠΤΗ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ, 20.00
sineleusiperisteri.blogspot.com
Leave a Reply