Οι εκμεταλλευόμενοι και οι εκμεταλλευόμενες ζούμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας τον ταξικό πόλεμο με κράτος και αφεντικά, ο οποίος εντείνεται στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Η αντεργατική επίθεση, η φτωχοποίηση, ο εκφασισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός οξύνονται και επιβάλλονται με λεηλασία και καταστολή. Η πρόσβαση στις βασικές ανάγκες νερό, τροφή, στέγαση, υγεία, παιδεία, ενέργεια, μετακίνηση αποτελεί προνόμιο για τους λίγους και πολυτέλεια για τους προλετάριους.
Διεκδικούμε ελεύθερη πρόσβαση όχι γιατί είμαστε «τζαμπατζήδες», «ανεύθυνοι», «θέλουμε να ζούμε εις βάρος των άλλων» και πολλά άλλα εύηχα και παραπλανητικά, αλλά γιατί ό,τι έχει φτιαχτεί στην κοινωνία, έχει δημιουργηθεί από την εργασία μας και το έχουν ιδιοποιηθεί οι καπιταλιστές. Η χρηματοδότηση όλων των παραπάνω γίνεται μέσω των φόρων και των εισφορών, που σε τελική ανάλυση αποτελούν μερίδιο της κλεμμένης υπεραξίας, δηλαδή μερίδιο της αξίας της εργατικής δύναμης.
Έτσι, για τα αφεντικά έχουμε μειώσεις φορολογίας, σβήσιμο χρεών, διευκολύνσεις κάθε είδους, μειωμένα τιμολόγια στο ρεύμα, ασυδοσία ως προς τα μέτρα ασφαλείας (2.000 εργατικά «ατυχήματα» με 29 εργατικές δολοφονίες το 2016). Για τους προλετάριους, βέβαια, έχουμε ακριβώς τα αντίθετα.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς εμφανίζονται ιστορικά με την εδραίωση του καπιταλισμού, είναι αναπόσπαστα δεμένα με την κερδοφορία του κεφαλαίου και αποτελούν υποχρεωτική επιλογή της μετακίνησης των εργαζόμενων, άνεργων, συνταξιούχων, χαμηλόμισθων, φοιτητών, μαθητών, μεταναστών. Δεν έχουν ως στόχο τη μετακίνηση ή την περιπλάνησή μας έτσι γενικά. Έχουν προορισμό τη μετακίνησή μας ως εργατική δύναμη, τη μεταφορά μας ως καταναλωτών εμπορευμάτων, διασκέδασης, τουρισμού, τη μεταφορά μας στο σχολείο και το πανεπιστήμιο ώστε να αναβαθμίσουμε τη μελλοντική αξία την εργατικής μας δύναμης και κατά συνέπεια τη δυνατότητα μεγιστοποίησης της κερδοφορίας από την εκμετάλλευσή μας.
Σε πολλές περιπτώσεις ταξικών αγώνων, οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν το κόστος μεταφοράς τους να βαραίνει τα αφεντικά. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η μετακίνηση αφορά την αναπαραγωγή της εργατικής μας δύναμης και το αντίτιμο του εισιτήριου, που όλο και αυξάνεται, λόγω των μικρών αντιστάσεών μας, μειώνει το μισθό μας.
Κάθε χρόνο η αναδιάρθρωση των συγκοινωνιών βασίζεται στη συνεχόμενη αύξηση του εισιτηρίου και τον έλεγχο των επιβατών για την πάταξη της «λαθρεπιβίβασης» με τα τάγματα ελεγκτών – «κεφαλοκυνηγών», όπου με τις πλάτες των ρουφιάνων και της αστυνομίας, τρομοκρατούν και τραμπουκίζουν μέσα στα οχήματα και τους σταθμούς, όσους/ες αρνούνται ή δεν έχουν να πληρώσουν. Η κρατική δολοφονία του Θανάση Καναούτη στις 13/8/13 από τον οδηγό και τον ελεγκτή είναι μία από τις συνέπειες της αναπαραγωγής του συστήματος του ελέγχου και της καταστολής σε όποιον/α αντιστέκεται.
Οι μνημονιακές επιταγές απαιτούν συγκοινωνίες ιδιωτικές με μοναδικό κριτήριο το κέρδος και την επιχειρηματικότητα. Η ένταξη των συγκοινωνιών στο «νέο» υπερταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και αποκρατικοποιήσεων θα επιφέρει αύξηση του κόστους επιβίβασης, μείωση των οχημάτων μεταφοράς, κακή συντήρηση, εντατικοποίηση των εργαζόμενων, ανάθεση υπηρεσιών σε εργολάβους με καθεστώς γαλέρας. Η άλλη όψη, βέβαια, του εκσυγχρονισμού, είναι η υποκρισία της φιλανθρωπίας με τη «δωρεάν» μετακίνηση ανέργων (μόνο στην Αθήνα) και αποκλείοντας όσους δεν είναι καταγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ. Επίσης είναι τα έργα βιτρίνας με τις «έξυπνες πινακίδες» στις στάσεις και τις «οθόνες ενημέρωσης» μέσα στα οχήματα. Το ουσιαστικό όμως πρόσωπο της αναδιάρθρωσης των ΜΜΜ είναι το ηλεκτρονικό εισιτήριο με τη χιλιομετρική χρέωση, η ηλεκτρονική κάρτα μετακίνησης με φωτογραφία-ΑΜΚΑ-ΑΦΜ, οι μπάρες, τα τουρνικέ, οι κάμερες μέσα στα οχήματα και τους σταθμούς, η επιτήρηση και ο έλεγχος στις εισόδους και εξόδους των σταθμών.
Το προσωπικό φακέλωμα των επιβατών, ο έλεγχος και η καταστολή στοχεύουν στο χτύπημα των ακηδεμόνευτων αγώνων και των αντιστάσεων που έχουν δοθεί. Στις πολύμορφες ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις που αψήφισαν τα πρόστιμα, τους ελεγκτές και την υποταγή. Στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες τους οποίους προσπαθούν με όλα τα μέσα να αποδυναμώσουν και να ακυρώσουν.
Στο συνεχόμενο καθεστώς της υποτίμησης της ζωής μας, της υποταγής και της καταστολής να μην γίνουμε αναλώσιμοι και αόρατοι. Ο αγώνας για ελεύθερες μετακινήσεις είναι μέρος του συνολικότερου κοινωνικού και ταξικού αγώνα και οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες θα πρέπει να διαλέξουν με ποιο στρατόπεδο θα πάνε.
Απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης που δεχόμαστε, να απαντήσουμε με την όξυνση των παρεμβάσεών μας, υπερασπίζοντας τα δικά μας συμφέροντα και τις δικές μας ανάγκες. Έχοντας παρακαταθήκη τους αγώνες που δόθηκαν, να οργανώσουμε τις μορφές δράσης μας με ενημέρωση, στόχευση, επιμονή και αποτελεσματικότητα, ενισχύοντας τις εστίες αντιστάσεις σε κάθε γειτονιά, χώρο δουλειάς, σχολειό και σχολή.
Δημιουργούμε κοινότητες αγώνα για μια κοινωνία αντίστασης, αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
Συλλογική αντίσταση και αλληλεγγύη ενάντια στο ηλεκτρονικό εισιτήριο,
τις μπάρες, τον έλεγχο, την καταστολή και τον αποκλεισμό.
Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου
Δεκέμβρης 2016
Leave a Reply