Ο Πέτρος Καπετανόπουλος δικάζεται γιατί στην εποχή της βαρβαρότητας επέλεξε να είναι άνθρωπος

Tα μεσάνυχτα του Σαββάτου της 21ης Ιουλίου 2012, ο Πέτρος Καπετανόπουλος ακούγοντας φωνές πολύ κοντά στο σπίτι του, κατεβαίνει για να δει τι συμβαίνει. Βρίσκεται μπροστά στην ακόλουθη σκηνή: Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ ποδοπατούν νεαρό μετανάστη, ο οποίος είχε συλληφθεί νωρίτερα για απόπειρα κλοπής μιας τσάντας όπως ο ίδιος ομολόγησε.

Ο ΠΚ διαμαρτύρεται προς τους αστυνομικούς για τον εξευτελισμό και βασανισμό του μετανάστη. Συλλαμβάνεται και του προσάπτονται τρεις πλημμεληματικές κατηγορίες: «αντίσταση κατά της αρχής», «προσπάθεια ελευθέρωσης κρατουμένου» και «ψευδή ανωμοτί κατάθεση». Ο εισαγγελέας στον οποίο οδηγείται την επόμενη μαζί με τον μετανάστη με την αυτόφωρη διαδικασία προσθέτει και την κακουργηματική κατηγορία της «συνέργειας σε ληστεία».

Αμέσως δημιουργείται ένα πλατύ και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης στον Πέτρο το οποίο διαδηλώνει το αυταπόδεικτο της αθωότητάς του και το ότι η δίωξή του και το καφκικό σκηνικό στο οποίο τίθεται η ζωή του είναι αποτέλεσμα αστυνομικής και εισαγγελικής αυθαιρεσίας.

Η δράση του κινήματος αλληλεγγύης, καθώς και το ανυπόστατο της κατηγορίας, έχουν ως αποτέλεσμα το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών να απαλλάξει τον ΠΚ από την κακουργηματική κατηγορία της «συνέργειας σε ληστεία». Η δίκη για τα πλημμελήματα ορίζεται για τις 12/02/2016.

Για μας η υπόθεση της δίωξης του ΠΚ έχει να κάνει τουλάχιστον με 3 επίπεδα:

Την αστυνομική και δικαστική βία και αυθαιρεσία απέναντι στην κοινωνία, τη ρατσιστική βία απέναντι σε μετανάστες και διαφορετικούς και την προσπάθεια καταστολής, μέσω της ποινικοποίησης, οποιασδήποτε φωνής και πράξης διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπάτηση ακόμα και στοιχειωδών δικαιωμάτων.

3,5 χρόνια μετά,
πολλά έχουν αλλάξει αλλά και τίποτα δεν άλλαξε:

Για μας που βιώνουμε την κρατική βία, την καταστολή σε κάθε εργατικό και κοινωνικό αγώνα, για μας που γνωρίζουμε τους βασανισμούς και την κακομεταχείριση μεταναστών και όχι μόνο, σε αστυνομικά τμήματα και κέντρα κράτησης, για μας που γνωρίζουμε πώς ποινικοποιείται η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες που δολοφονούνται στα νερά του Αιγαίου, για μας που πιστεύουμε ότι η αδιαφορία και ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι αντίθετος με την ανθρωπιά αλλά και τα ταξικά μας συμφέροντα, για μας που το αυτονόητο της πράξης του ΠΚ ταυτίζεται με το αυτονόητο της αθωότητας του, η υπόθεσή του ξεπερνάει τα όρια της προσωπικής περιπέτειας, αφορά όλους όσους αγωνίζονται. Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, στην αυθαιρεσία της εξουσίας, στην καταστολή των συνειδήσεων είναι και δικός μας αγώνας. Είναι ένας πολιτικός και κοινωνικός αγώνας του καθένα μας.