Ως εργατικά σωματεία, σε συνέχεια της προσπάθειάς μας για κοινή, οριζόντια συντονισμένη και οργανωμένη από τα κάτω δράση, προχωράμε στην οργάνωση μιας εργατικής διαδήλωσης το Σάββατο 16/2/19 στο κέντρο της Αθήνας, με αρχική συγκέντρωση στις 11.30πμ στην πλατεία Κοραή. Επιχειρώντας έτσι να αναδείξουμε κάποιες βασικές πτυχές της δυσχερούς εργασιακής πραγματικότητας που βιώνουμε και να βροντοφωνάξουμε για τα δίκια μας. Δυναμώνοντας τον κοινό αγώνα μας για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων, των αναγκών, της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας.
Βασικός σταθμός της προσπάθειάς μας αυτής αποτέλεσε η διακλαδική απεργία της 1ης Νοέμβρη 2018, οπότε και -μέσα από μια οριζόντια διεργασία συντονισμού μας, που βασίστηκε στις διαδικασίες βάσης των σωματείων μας- πραγματοποιήθηκε συντονισμένη κήρυξη απεργιών στους κλάδους και τις επιχειρήσεις όπου εργαζόμαστε. Επρόκειτο για μια ιδιαίτερα σημαντική απεργία τόσο λόγω της μεγάλης συμμετοχής συναδέλφων και συναδελφισσών σε αυτή, καθώς και στην απεργιακή διαδήλωση, όσο και ως προς τη στόχευσή της και την παρακαταθήκη που αφήνει για τη συνέχεια.
Κάποιες από τις κύριες αιχμές της διαδήλωσης, όπως και της προαναφερόμενης απεργίας, αποτελούν το αίτημα για αυξήσεις στους μισθούς και τις αμοιβές μας και η διαχρονική μάχη μας για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Βασική πτυχή της συνολικής επίθεσης που δεχόμαστε τα τελευταία χρόνια αποτέλεσε το σχέδιο υποτίμησης της εργασίας μας, που υλοποιήθηκε μέσα από την εφαρμογή μνημονιακών νόμων που προέβλεπαν περικοπές στο μισθό, σε επιδόματα κ.α. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον κατώτερο μισθό των 586 ευρώ μικτά που επιβλήθηκε και το ότι για τους κάτω των 25 ετών ορίστηκε υποκατώτατος μισθός 510 μικτά. Πρόκειται για μισθούς πείνας που οριακά εξασφαλίζουν την επιβίωση. Παράλληλά, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΕΓΣΣΕ, κλαδικές, επιχειρησιακές) ουσιαστικά έχουν διαλυθεί και πολλοί από εμάς δουλεύουν με ατομική σύμβαση. Ενώ κι όπου συνέχισαν να υπάρχουν ΣΣΕ, είναι είτε «διακοσμητικές», είτε για να καταγράφουν την εργασιακή χειροτέρευση. Μάλιστα, μέσα από την επίθεση στις ΣΣΕ, πέρα από το να εξασφαλίσουν χειρότερους όρους αμοιβής και εργασιακών συνθηκών για όλους και όλες μάς, τα αφεντικά πόνταραν και στην υποχώρηση της δύναμης των σωματείων μας και της δυνατότητάς μας να διαπραγματευόμαστε και να αγωνιζόμαστε συλλογικά για τα εργατικά μας συμφέροντα.
Γι’ αυτό και εμείς διεκδικούμε την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ισχύος των ΣΣΕ, την κατάργηση του νόμου Βρούτση-Αχτσίογλου που επιτρέπει ορισμό του κατώτατου μισθού με κρατική παρέμβαση και των μνημονιακών νόμων που υπονόμευσαν την ελεύθερη προσφυγή των σωματείων στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). Επίσης, διεκδικούμε και την επεκτασιμότητά των ΣΣΕ, ώστε κανένας να μη δουλεύει χωρίς συλλογική σύμβαση. Μάλιστα απαιτούμε την άμεση επαναφορά των μισθών-ημερομισθίων-ωρομισθίων στα επίπεδα που προέβλεπαν οι ΣΣΕ (Εθνική Γενική, κλαδικές, επιχειρησιακές) πριν τη μνημονιακή λαίλαπα, ώστε αυτά τα επίπεδα να αποτελέσουν τη βάση για διαπραγματεύσεις για μισθολογικές αυξήσεις. Τέλος, παράλληλα με την απαίτησή μας για αυξήσεις στο μισθό διεκδικούμε και τη μείωση του εργάσιμου χρόνου. Διεκδικώντας έτσι και το να τα βγάζουμε πέρα χωρίς να αναγκαζόμαστε να κάνουμε και δεύτερη δουλειά ή και περισσότερες, αλλά και το δικαίωμά μας στον ελεύθερο χρόνο.
Στο πλαίσιο της σύγχρονης ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας και της γενικότερης επισφάλειας εντάσσεται και το καθεστώς πληρωμής με ΔΠΥ (μπλοκάκι). Οι εργαζόμενοι-εργαζόμενες με μπλοκάκι σηκώνουν οι ίδιοι-ίδιες στο ακέραιο το βάρος της ασφάλισής τους, καταβάλλοντας υπέρογκες εισφορές ανεξαρτήτως του κύκλου εργασιών τους, ενώ φορολογούνται από το πρώτο ευρώ, καθώς από το κράτος αντιμετωπίζονται σαν επιχειρήσεις. Παράλληλα, τα αφεντικά τούς-τίς αντιμετωπίζουν σαν «συνεργάτες» που πρέπει να δουλεύουν χωρίς ωράριο («για να βγει η δουλειά»), χωρίς δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και ρύθμισης μιας μίνιμουμ αμοιβής, καθώς και επιβολής ενιαίων όρων για την αμοιβή αυτή, χωρίς δικαιώματα (επιδόματα, άδειες, άδεια μητρότητας, αφορολόγητο κλπ), αλλά μόνο με υποχρεώσεις. Να σημειώσουμε ότι σε διάφορους κλάδους το φαινόμενο συνάδελφοι και συναδέλφισσες να δουλεύουν με όρους εξαρτημένης εργασίας ενώ αμείβονται και ασφαλίζονται με μπλοκάκι είναι μια πλήρως κανονικοποιημένη εργασιακή συνθήκη, κατάσταση που σε καμία περίπτωση δεν είμαστε διατεθειμένοι και διατεθειμένες να δεχτούμε μοιρολατρικά, καθώς υποβαθμίζει την καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής μας. Επίσης, αυτές οι ελαστικές και επισφαλείς μορφές εργασίας (είτε πρόκειται για ΔΠΥ, είτε για συνεχείς, επαναλαμβανόμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου), εκτός του ότι καταστρατηγούν τα εργασιακά μας δικαιώματα, αποτελούν και πρόσφορο έδαφος για πραγματοποίηση μαζικών απολύσεων, όπως ήδη βλέπουμε να γίνεται πχ. σε περιπτώσεις κλεισίματος προγραμμάτων, χωρίς να τηρούνται ούτε οι στοιχειώδεις υποχρεώσεις, όπως η καταβολή αποζημιώσεων
Οι διεκδικήσεις μας για μισθό-αμοιβές και για ΣΣΕ βασίζονται στις ανάγκες μας και όχι στις όποιες «αντοχές της οικονομίας» ή στο τι είναι «πρόθυμοι» να παραχωρήσουν οι εργοδότες και οι εκάστοτε κυβερνώντες. Και με αυτόν τον τρόπο επιχειρούμε και να αμφισβητήσουμε και την ίδια την κυριαρχία των νόμων της αγοράς πάνω στη ζωή μας.
Επίσης, είναι κρίσιμο να καταδείξουμε και τον εμπαιγμό της κυβέρνησης που εδώ και καιρό, στο πλαίσιο της δήθεν εξόδου από τα μνημόνια, διαφημίζει διαρκώς την αύξηση του κατώτερου μισθού -η οποία ανακοινώθηκε τελικά επίσημα τις μέρες αυτές- και την επαναφορά των ΣΣΕ. Από τη μια, ακόμα και τα “ψίχουλα” που παρουσιάζουν ως αυξήσεις ουσιαστικά δε θα έρθουν ποτέ στις τσέπες μας, εξαιτίας της επικείμενης μείωσης του αφορολόγητου εισοδήματος. Από την άλλη, η κατάργηση του καθεστώτος του υποκατώτατου μισθού συνοδεύεται από την ήδη αποφασισμένη επιδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό του 50% των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών για τους εργαζομένους κάτω των 25 ετών, ώστε να μην αντιμετωπίσουν αυξημένο κόστος οι εργοδότες! Επίσης, η κυβέρνηση έχει ήδη θέσει σε εφαρμογή το νόμο για ορισμό του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση βάσει των “αντοχών της οικονομίας” και όχι μέσω ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης εργαζομένων κι εργοδοτών (…και σίγουρα ούτε κατά διάνοια βάσει των αναγκών μας). Τέλος, μέσω των διάφορων περιοριστικών διατάξεων (όπως κατάθεση μητρώου των εργοδοτικών οργανώσεων που να δείχνει ότι απασχολούν το 50% των εργαζομένων του κλάδου), δίνεται η δυνατότητα στα αφεντικά να μπλοκάρουν την επεκτασιμότητα των ΣΣΕ.
Μια από τις βασικές αιχμές της διαδήλωσης αυτής είναι και η εναντίωσή μας στην εργοδοτική τρομοκρατία. Μια σειρά ολοένα και αυξανόμενων κρουσμάτων κατά τα τελευταία χρόνια καταδεικνύουν ότι τα αφεντικά δεν αρκούνται μόνο στο αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που έχει επιβληθεί (ή που τους έχει χαριστεί). Βέβαια και το ίδιο το νομοθετικό αυτό πλαίσιο, αλλά και η σχετική ατιμωρησία που απολαμβάνουν τις περισσότερες φορές τα αφεντικά, ενθαρρύνουν μια τέτοια στάση απέναντι μας. Εκδικητικές απολύσεις, αλλά και εκβιασμοί και ξυλοδαρμοί -ακόμα και με ξεκάθαρα μαφιόζικες πρακτικές- σε εργαζόμενους-εργαζόμενες που “τολμούν” να διεκδικήσουν ό,τι δικαιούνται βάσει νόμου, απαιτήσεις για επιστροφή δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, επιβολή όρων εργασίας δυσμενέστερων των όσων προβλέπει η υπογεγραμμένη σύμβαση εργασίας, αυταρχικές και απαξιωτικές συμπεριφορές εργοδοτών και προϊστάμενων και πολλές άλλες αντίστοιχες καταστάσεις συνθέτουν ένα σκηνικό τρόμου.
Οι απολύσεις, σε συνδυασμό με την έξαρση της ανεργίας αλλά και την επικράτηση της επισφάλειας ως βασική εργασιακή συνθήκη, καταδεικνύουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το πόσο αναλώσιμοι είμαστε όλοι και όλες εμείς, ο κόσμος της εργασίας. Από τη μια στιγμή στην άλλη ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να βρεθεί στο δρόμο, δίχως δουλειά και χωρίς να μπορεί να εξασφαλίσει τα αναγκαία μέσα για να ζήσει αξιοπρεπώς. Είτε επειδή ως παλιότερος-παλιότερη κοστίζει περισσότερο στην επιχείρηση σε σχέση με έναν νέο ή μία νέα, είτε επειδή διεκδικεί δικαιώματα, είτε γιατί είναι έγκυος, είτε γιατί «περισσεύει», είτε γιατί «δεν αντέχει η οικονομία» ιδίως για όσους και όσες εργάζονται στο δημόσιο τομέα, είτε τέλος γιατί αυτή είναι η φύση του καπιταλιστικού συστήματος.
Επίσης, μέσα από τη διαδήλωση αυτή επιχειρούμε να καταδείξουμε και το ρόλο που παίζει η κρατική τρομοκρατία. Πέρα από το νομοθετικό ρόλο της στην επιβολή συνθηκών εργασιακού μεσαίωνα και της συνολικής λεηλασίας της ζωής μας, η τρομοκρατία του κράτους και των εκάστοτε κυβερνώντων εκδηλώνεται και μέσα από την καταστολή και κατατρομοκράτηση των εργατικών αγώνων και την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Εργατικές κινητοποιήσεις καταστέλλονται, πολλές φορές με μεγάλη βαναυσότητα και συνάδελφοι-συναδέλφισσες που συμμετέχουν σε αυτές συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Ενώ έχουν υπάρξει και περιπτώσεις διώξεων ακόμα και από το λεγόμενο τμήμα προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επίσης, απεργίες κρίνονται παράνομες και καταχρηστικές, ενώ κατά την περασμένη χρονιά επιχειρήθηκε μέσω νόμου και το να γίνει δυσχερέστερη η δυνατότητα πρωτοβάθμιων σωματείων για κήρυξη απεργίας.
Το όλο αυτό σκηνικό τρόμου έρχεται να συμπληρώσει η έξαρση των λεγόμενων “εργατικών ατυχημάτων”, που ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο από δολοφονίες των εργοδοτών και του κράτους. Δεκάδες συνάδελφοι-συναδέλφισσες χάνουν τη ζωή τους δουλεύοντας σε εργοτάξια και σε άλλα τεχνικά έργα ή και στο δρόμο ως διανομείς. Πολλοί άλλοι και πολλές άλλες παθαίνουν μόνιμες βλάβες στην υγεία τους είτε ακαριαίως, είτε μέσα από προβλήματα που συσσωρεύονται με τον καιρό. Πρόκειται για ξεκάθαρη απαξίωση της ζωής των εργαζομένων που συντελείται στο βωμό της εξασφάλισης μεγαλύτερης κερδοφορίας για τα αφεντικά, τα οποία επιδιώκουν με κάθε τρόπο να μην παρέχουν επαρκή μέτρα προστασίας, δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και επιβάλλουν συνθήκες υπερεντατικοποίησης.
Και προφανώς ο κατάλογος της βάρβαρης εργασιακής πραγματικότητας δεν κλείνει με όλα τα παραπάνω. Συμπληρώνεται -ενδεικτικά- με την καθυστερημένη καταβολή ή και τη κλοπή δεδουλευμένων, τη κλοπή ενσήμων, την κατάργηση βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων σε πάρα πολλούς κλάδους, τα ελαστικά ωράρια και την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, τα ολοένα και αυξανόμενα κρούσματα σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους δουλειάς, τις διάφορες αδυσώπητες πρακτικές παρακολούθησης της εργασίας μας κ.α. Και η όλη κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δυσχερής με το ολοένα και υψηλότερο κόστος για την κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών μας.
Είναι ανάγκη να αντιληφθούμε τη δύναμη που έχουμε στα χέρια μας ως οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου που υπάρχει γύρω μας. Και δίχως να αναμένουμε τίποτα από τους όποιους «σωτήρες» και χωρίς να εξαπατόμαστε από την κυβερνητική προπαγάνδα, με όπλο μας την ταξική-συναδελφική αλληλεγγύη, με τη συσπείρωσή στα σωματεία μας, να συνεχίζουμε ολοένα και πιο δυναμικά να οργανωνόμαστε και να αντιστεκόμαστε συλλογικά μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς μας. Εξίσου αναγκαίος είναι και ο οριζόντιος συντονισμός των εργατικών σωματείων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα στη βάση των κοινών συμφερόντων της τάξης μας. Όπως άλλωστε και η συστράτευση του συνόλου των αντιστεκόμενων και καταπιεζόμενων κομματιών της κοινωνίας στους ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες καθώς και η σύνδεση των αγώνων αυτών.
Να συμμετέχουμε όλοι και όλες στην εργατική διαδήλωση το Σάββατο 16 Φλεβάρη με αρχική συγκέντρωση στις 11.30πμ στην πλατεία Κοραή.
Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ)
Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (ΣΜΕΔ)
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ)
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ)
Σωματείο Εργαζόμενων στην εταιρεία Πλαίσιο Νομού Αττικής
Leave a Reply